Eigen verantwoordelijkheid. Een veel gebruikte term in het bedrijfsleven maar ook steeds meer in ambtelijke organisaties.
Nog opvallender is dat niet alleen de directie maar ook andere leidinggevenden en medewerkers roepen, veel waarde te hechten aan eigen verantwoordelijkheid. Dat stemt hoopvol. Rijst alleen nog de vraag waarom iedereen het roept en weinigen het doen.
Nou, daar heb ik iets over ontdekt!
Of ik nu praat met de directeur, de verkoopmedewerker of beleidsmedewerker, telkens kom ik hetzelfde merkwaardige fenomeen tegen. Als ze praten over ‘eigen verantwoordelijkheid’ dan bedoelen ze daarbij niet hun eigen verantwoordelijkheid maar die van de ander. Dat lijkt verdacht veel op een contradictie in terminus.
Een tweede punt is dat iedereen de eigen-verantwoordelijkheid-van-de-ander naar geheel eigen inzicht invult.
Zo wil de directeur een pro-actieve houding zien bij de medewerkers, oplossingsgerichte initiatieven, inlevingsvermogen in de klant, innovatieve ideeën, ambitie en bovenal geen verschuiltactieken en wijzen naar ‘boven’. De medewerkers verwachten op hun beurt van de leiders een heldere missie, duidelijkheid, transparantie, zichtbaarheid, daadkracht en bovenal geen verschuiltactieken en wijzen naar ‘beneden’. En daarmee is het wijzen naar elkaar een feit en de eigen verantwoordelijkheid ver te zoeken!
Wie of wat gaat deze impasse nu doorbreken. Beiden is het meest logische antwoord, want zoals iemand laatst opmerkte ‘it takes two to tango’. We kunnen niet zonder elkaar. Maar om iedereen in staat te stellen eigen verantwoordelijkheid te nemen is een goede samenwerking noodzakelijk. En een goede samenwerking begint bij vertrouwen.
Logisch of niet, in onze nog niet zo maakbare werkelijkheid blijft de vraag wie doet de eerste stap op weg naar vertrouwen.
